Na een jaar niet meer gevlogen te hebben (onder anderen wegens een hartingreepje) was het half februari zover: Ik ging naar Eritrea. Voor de eerste keer, samen met Mark Derks, de manager van Global Sports.
In Asmara, de hoofdstad van Eritrea, werden we door de voorzitter van de Eritrean National Athletics Federation, mister Luul, en zijn assistent, Esayas, opgehaald. Het was 04.00u in de nacht dat we in het Emboisora hotel aankwamen. Toch voelde ik mij eigenlijk toen al direct thuis in dit land.
De eerste dag was er bij de Eritrese Federation meteen een ontmoeting met alle Global Sports atleten, waaronder Ghirmay, Hiskel, Abrar, Merhawi. Mark en ik werden welkom geheten door mister Luul en de atleten. Ze waren erg blij dat wij er waren. In Eritrea komen niet veel mensen op bezoek en de atleten en coaches hebben veel behoefte aan ondersteuning. Niet alleen aan schoenen en kleding, maar ook aan voorlichting over trainen, voeding en gezondheid.
‘s Avonds gingen we met Esayas en Luul de kroeg in, lekker aan het Eritrese bier. Luul vroeg aan mij hoe het hotel was en of ik daar drie weken bleef? Eh nee, dat zou ik niet doen, want het was nogal prijzig en ik ging liever bij de atleten slapen - die hadden mij al uitgenodigd. Luul sprak direct tegen Esayas in Tigrinya (mooie taal met Arabische klanken). Ik verstond het uiteraard niet maar kreeg wel een beetje een idee. Luul zei: "Ik regel met het Olympic Committee dat jij gratis in het sporthotel bij het atletiekstadion mag blijven zolang jij hier blijft en ga alsjeblieft nog niet weg op 11 maart!” Wow, wat voelde ik mij vereerd!
De volgende dag gingen Mark en ik met mister Luul voor een rit van 6 uur naar Barentu. Dat is richting de laagvlakte van Soedan/Ethiopië. Asmara ligt op ongeveer 2300 á 2400 meter hoogte - ideaal om hard te lopen!. Het was een prachtige rit met onderweg veel loslopende kamelen, die erg belangrijk zijn geweest in de strijd voor onafhankelijkheid van Eritrea. Ook zag je veel wegroestende tanks langs de kant van de weg, die er al staan sinds de oorlog in 1998, toen Ethiopië Eritrea wilde veroveren. Nu staan die daar als symbool voor de gewonnen strijd. Maar de gevolgen zijn voor Eritrea nog zwaar. Zo moeten bijvoorbeeld veel Eritreeërs in militaire dienst en naar de grens om de landsbelangen te verdedigen. In Ethiopië leven 94 miljoen mensen en in Eritrea maar 6 miljoen. Elke familie in Eritrea heeft wel iemand verloren bij de oorlog met Ethiopië in 1998 en/of in die van 1991.
In Barentu was het trouwens erg heet! De nationale crosskampioenschappen werden daar gehouden en er was succes voor de Global atleten. Bij de mannen werd Abrar Osman kampioen, Hiskel Tewelde werd derde. In december was Hiskel een paar weken bij mij in huis. Hij won toen de Montferlandrun en in Dronten ook nog de halve marathon.
Meteen na de wedstrijd gingen we weer terug naar Asmara. Het voordeel was dat ze waren gestart om 07.00 uur en om 10.00 uur was alles klaar, zelfs de prijsuitreiking!
"In Kenia duurt een wedstrijd een hele dag met langdurige toespraken van bobo’s.""Veron Lust: In Kenia duurt een wedstrijd een hele dag met langdurige toespraken van bobo’s."
‘s Avonds terug in Asmara waren Mark en ik te gast bij mister Luul. We aten Injera. Dat is een grote pannenkoek van teffmeel, met smakelijk spicey vlees en saus erop. Het eten in Eritrea is overigens heerlijk! De vrouw van Luul maakte ook koffie en dat is een hele ceremonie die je niet mag weigeren! Mijn hele leven dronk ik geen koffie, maar in Eritrea ben ik een echte koffieleut.
Mark bleef jammegenoeg maar een paar dagen en werd daarom de volgende dag door Luul naar het vliegveld gebracht. Mark zei mij, "als ik thuis kom, kan ik alles verwerken wat op me afgekomen is." Die behoefte tot verwerken had ik zelf ook, maar ik bleef nog even wat langer in Eritrea. Mister Luul had mij gevraagd om de atleten te trainen, die zich hadden geselecteerd voor het WK Cross in China op 28 maart. Zo was ik dus ineens gebombardeerd tot bondscoach.
De eerste dagen sliep ik bij Ghirmay Ghebresilassie. Hij woont in een kamer in een kleine compound. Dat is een soort van ommuurd hofje, gehuurd bij een oudere vrouw, zijn “tweede moeder” volgens Ghirmay. De volgende dag kwam zijn echte moeder op bezoek (een reis van een dag) om haar zoon te zien. Ghirmay liep zijn eerste halve marathon twee jaar geleden in 60 minuten In Paderborn (Duitsland). Vanaf dat moment verdient Ghirmay aardig wat geld om zijn moeder en vele broertjes en zusjes en andere familie, waaronder hij zelf, te ondersteunen. Ghirmay is geboren vlakbij de grens met Ethiopië, waar het leven echt keihard en zwaar is, zonder enige luxe.
Zo sliep ik dus, samen met Ghirmay, zijn nichtje van 5 jaar (was mee met oma) én zijn moeder in één bed! Ik viel in slaap en schrok wakker van de TV en het licht dat ineens aan ging. Wat gebeurt er iedere avond? Er is even elektriciteit en dat valt dan weer voor langere tijd uit. Dus als het donker is, gaat iedereen slapen. Ik werd wakker van het lawaai van de TV, maar de rest sliep lekker door. Wat een prachtig gezicht, mijn grote vriend Ghirmay met zijn moeder en nichtje zo slapend. Ik wilde een foto maken, maar de batterij was helaas leeg - ook van mijn mobiel.
Een paar dagen later gaf ik mijn eerste trainingen aan de atleten in het stadion van Asmara, met ondersteuning van de Eritrese coaches Dawit en Berhe. Ik had schema’s gemaakt tot 28 maart a.s. en ik heb samen met hen gekeken of ze akkoord gingen met de schema’s. Ik maak al een kleine drie jaar schema’s, die ze via de mail krijgen, en tot nu toe hebben atleten al aardig wat wedstrijden gewonnen. Maar nu voel ik toch wel een grotere verantwoordelijkheid om het samen met Dawit en Berhe goed te doen! Ik ben namelijk na 11 maart niet meer in Eritrea (maar zal ze wel begeleiden via mail en telefoon). Naar China ga ik helaas ook niet. Ik ga het op TV bekijken, ervan uitgaande dat het WK cross wordt uitgezonden …
Ghirmay betaalde in het begin alles voor mij en dat vond ik best bijzonder. We ontbeten gezellig om een uur of tien in het mooie Asmara, in een klein restaurantje, met diverse atleten. Maar ook de andere maaltijden werden voor mij betaald. Ik was hun gast. Ik had kennelijk hun leven veranderd en daar wilden ze graag iets tegenover stellen.
Nguse Amlosom, de winnaar van de Dam tot Dam loop 2013 hoorde dat de Atletiekbond het eten niet betaalde voor mij. Hij belde meteen de bond op en daarna kon ik in het duurdere Emboisora Hotel breakfast, lunch en diner nuttigen op kosten van de bond. Ik wilde dit niet, maar kon niet weigeren, dat mocht niet!
Nguse werd vorig jaar voor het eerst in de historie de eerste Afrikaans kampioen 10km baan voor Eritrea en is nu heel populair in Eritrea!
Sportieve NEA vrienden, voor nu stop ik, net als de Oehoe. Nu hij (eigenlijk zij) is gevlogen - gevangen dus - kunnen jullie gelukkig weer lekker sporten op ons mooie complex!
Eén vraag nog: willen jullie er aan blijven denken om jullie hardloopschoenen, als jullie ze niet meer gebruiken, in te leveren in de kantine? Want in Eritrea is de behoefte erg groot!
Deze week komt Nguse in Venlo bij de Venloop, hij neemt dan daarna alles mee. Zelf ga ik ook weer gauw naar het land dat mijn hart heeft gestolen!
Veel sportplezier, want dat geeft positieve hoop voor ons allen!
Dehaan Kun,
Veron
