Afgelopen vrijdagnacht stond de strandloop van Den Helder naar IJmuiden op het programma. De start was om 22:00 uur.
Er was keuze uit drie afstanden: 50 km, 75 km en 100 km. In eerste instantie had ik me ingeschreven voor de 100 km maar diverse ervaren lopers hadden afgeraden om deze afstand te lopen in voorbereiding op de 120 km van Texel, 2e Paasdag van dit jaar.
Bij de start verschenen uiteindelijk minder dan de helft van de ingeschreven lopers die op de startlijst stonden. Naast de te lopen afstand waren de grote tegenstanders: -4 °, windkracht 4 – 5 uit het zuiden en het wemelde op diverse sites al van de geruchten dat het strand zeer slecht te belopen zou zijn.
Naast natuurlijk, handschoenen, muts en buff was ik verder gewapend met drie lagen kleding, een beschermbril, hoofdlampje en een wintertight. In de 8 liter rugzak zaten naast de verplichte telefoon, geld, veiligheidsdeken een paar sokken, thermoshirt, 5 gelletjes, 0,75 liter Peptiplus, en 0,33 liter water met ORS oplossing (ook handig tegen het bevriezen) Bij Castricum, op 50 km was een meldpunt waar de rugzak weer gevuld kon worden met diverse versnaperingen.
Na wat laatste instructies van Rinus vertrokken er 61 lopers vanuit het centrum van Den Helder richting Zeedijk. Het eerste stuk gaf deze dijk nog bescherming tegen de wind maar toen de dijk afboog naar links en de wind meer spel kreeg kregen we een idee van wat ons de komende uren te wachten zou staan. Na een kilometer of 5 mochten we eindelijk het strand op. Het begin van een lange en continue zoektocht naar harde stukken strand. De eerste kilometers waren slecht begaanbaar maar na verloop van tijd kwamen er steeds meer goede delen strand. Ik werd bijgehaald door een groepje van 6 lopers waar iedereen om beurten een “stukje wind” voor zijn rekening nam. Na een klein uurtje verloor ik het contact met deze groep omdat er gegeten/gedronken moest worden. Na ruim 2,5 uur bereikte ik de Hondsbossche Zeewering, en had ik het minst bekende stuk van de route achter me gelaten. De duisternis en omstandigheden zorgden voor een speciaal gevoel. Je bent op jezelf aangewezen maar het feit dat je met een groep onderweg bent geeft een min of meer veilig gevoel.
In de verte doemde in de duinen een groot huis op, onmiskenbaar Bergen aan Zee. Deze herkenning maakte het opdelen van de resterende strandkilometers makkelijk en overzichtelijk. Na Bergen kwam de vuurtoren van Egmond in zicht en vandaar is het een kilometer of 7 naar Castricum, het 50 km-punt . De strandcondities werden zoals voorspeld vanaf Egmond enorm zwaar. Het zoeken naar beloopbare stukken had weinig zin. Moeder natuur gaf twee keuzes: diep wegzakken in zand/sneeuw of nog dieper wegzakken met kans op natte voeten aan de vloedlijn.
Restaurant Deining, omgetoverd tot verplicht maar sfeervol meldpunt kwam maar niet dichterbij. Na melding, bijvullen van de rugzak en wat informatie uitwisselen ging de tocht na ruim 10 minuten weer verder. Twee lopers waren mij op dit punt voor gegaan, waaronder één loper van de 100 km. Vanaf Castricum werd het pas echt stil. Ver achter me kon ik één hoofdlampje zien. Dit bleek achteraf mijn hardlopende vriend Hans Jurriaans te zijn. Het Tata Steel complex kwam maar niet dichterbij… Het moment waarop het strand mocht worden verlaten, ging gepaard met een hard kreet!!
Vanaf dit moment was het opletten waar de pijlen aangebracht waren die het restant van de route zouden wijzen. Het was me niet gelukt om de GPS route te uploaden om mijn Garmin. Halverwege Wijk aan Zee ging het al mis. Op een gegeven moment liep ik door een duingebied. Op goed geluk maar een richting ingeslagen waarvan ik dacht dat daar de bewoonde wereld zou zijn.
Ik was blij dat ik uitkwam op de Zeestraat. Deze straat herkende ik van de halve JKM 2012. Om 05:15 uur liep ik over deze straat. Het tijdstip zit nog in mijn hoofd omdat twee aangeschoten jongens mij vroegen of ik ook vanuit Den Helder was komen lopen. Ze hadden een van de lopers voor mij met de route geholpen dus waren iets minder verrast. Eerder had ik in Wijk aan Zee al wat aandacht getrokken van patrouillerende politie. Aan het einde van de Zeestraat liep ik weer verkeerd en heb ik op een gegeven moment de verkeersborden Tata Steel/Sluizen maar gevolgd.
Vlak voor de sluizen liep ik een loper achterop die ik in eerste instantie niet eens herkende, Hans Jurriaans. Het vergelijken van de gelopen afstanden maakte duidelijk dat onze horloges een verschil van 2,5 km aangaf. Mijn route was dus door de alternatieve route wat langer geworden. Het beste was er bij ons beide al lang af en het tempo lag hier al ruim onder de 10 km per uur. Een regelmatige greep uit de rugzak was voor mij een goed excuus om een stukje te kunnen wandelen. Hans gaf aan om af te zien van de 100 km en de 75 km uit te lopen. Hij had wel de 100 km in zijn Garmin kunnen uploaden, maar in de wetenschap dat de route van de 100 km en 75 km zouden splitsen was het wachten op een verkeerde afslag. Na het doorkruisen van een duingebied, dat achteraf niet tot de 75 km route bleek te horen, was het ons doel zo snel mogelijk naar eindbestemming, de Pierewaai te lopen. Met wat kunst en vliegwerk lukte dat en was het boorplatform een goed markeringspunt. Na 81,4 km en 9:36 uur kon ik de stopknop op mijn horloge indrukken en bereikte we samen ex aequo als nr. 2 de finish van de 75 km. In de Pierewaai werden wij warm onthaald door Rinus en Henri. Er stond een tafel vol lekkernijen op ons te wachten. De koffie, broodjes ei- en knakworst hebben zelden zo lekker gesmaakt. Na uitvoerig napraten werd het tijd om rond 09:00 uur richting huis te rijden. Lang zal ik nagenieten van deze bijzondere tocht.
Hulde aan de organisatie van de Dutch Coast Ultra-Run, Rinus, Ferry, Henri en vast nog wat meer personen achter de schermen die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt!